Paul Reddick is een Canadese singer-songwriter / harmonicaspeler, die in 1990, de blues band “The Sideman” oprichtte, met wie hij tot aanvang 2000 tourde en vier albums opnam. Hun album “Rattlebag” (2001) werd in 2002 genomineerd met een Juno en een W.C. Handy Award. In hetzelfde jaar werd Paul Reddick zelf uitgeroepen tot Maple Blues’ ‘Songwriter of the Year’. Zijn derde solo album heet “Wishbone” en is het portret van een twijfelende muzikant, met weinig tijd voor sentiment. Reddick omschrijft zijn album zelf als “a soundtrack for dancing and sex…”

Op de  editie van “Binkom Blues 2014” staat in Lubbeek dit jaar een van de beste Canadese harmonicaspelers Paul Reddick geprogrammeerd. Als begeleidingsband werkt Reddick momenteel samen met “Guitar” Ray & “The Gamblers”, die hij kent, omdat hij recent de producer is geweest van “Guitar” Ray Scona’s album “Photograph”. Tijd voor rootstime.be om met deze man een gesprek te organiseren, wat ons weliswaar lukte en dat, dank zij de vriendelijke mensen van Binkom Blues die avond rustig kon doorgaan. Ons gesprek met Paul Reddick, “the Canadian man in black…”

Goede avond Mr. Paul Reddick. Je bent een Canadees blues singer-songwriter. Toen je 12 jaar was speelde je al harmonica. Ben je in een muzikale familie / omgeving opgegroeid?

Klopt. Ik startte heel jong met mondharmonica spelen. Ik had er een gezien, die ik hebben wou en die ik rond Kerstmis kreeg van mijn ouders.

Muzikale omgeving?
Ja, want mijn broer speelde piano. Niet de ganse dag, maar hij speelde soms. Ik was geïnspireerd door hem en natuurlijk ook door de platen die er toen waren.     

Wanneer wist je dat je muzikant wou worden,

Van zodra ik begon met spelen, wist ik dat ik muzikant wou worden. Dat was al snel duidelijk en dat is nooit veranderd.

Geen andere jobs?
Ik heb andere dingen gedaan, maar ik heb geen “ernstige” jobs gedaan. Hand- en spandiensten, je weet wel. Ik heb nooit dingen geproduceerd… (lacht)

Door wie ben je / was je geïnspireerd?

Wel, ik denk door alle blues muziek. Zowel door de oude vooroorlogse, als door de nieuwe blues muziek, door de Canadese blues muziek, in feite door iedere soort muziek. Het maakt niet uit of het klassieke muziek, jazz of rock is… 

Hoe zou je zelf je stijl omschrijven?

Mijn stijl is vooral “song based” en kan je niet aan een echte stijltype koppelen. Je kan mijn stijl niet vergelijken met die van iemand anders. Ik probeer zelf niet te spelen als bijvoorbeeld “Little” Walter of andere harmonicaspelers. Mijn stijl is melodisch, maar gebaseerd op een song. Je kan mijn muziek niet koppelen aan een specifieke muziekstijl.  

Laten we het hebben over je laatste solo album “Wishbone”.
De titel: spreken we hier over een “geluk beentje” (ik toon hem de foto van het gekende vorkvormige kippenboutje)?
Wat zit er nog meer achter de titel? Ben je zelf een / de “whisbone”?

Ik koos de titel “Wishbone” omdat ik van het woord zelf hou, van de sound van het woord.

Ik bedoel inderdaad ook het “geluk beentje” (het wens beentje dat je moet breken…), omdat de nummers gaan over de kwetsbaarheid van geluk en verandering. Ik heb een nummer over de titel “The Ballad Of Wishbone” (track 5) en ik vermeld het woord ook in een andere song “The Other Man” (track 2) [I am the other man. Wake up Ruby in your bed, a wishbone in your hand…]. Het woord heeft te maken met geluk, geloof en liefde – die dingen…

Ben je zelf een “wishbone”?
(Resoluut) Neen, het is het karakter dat ik gebruik in de song “The Ballad Of Wishbone”. Het verhaal gaat over een reiziger [“His Rocky Journey takes him cross rollling slanted days crimson and fragrant – he carries them always…]

Ik veronderstel dat het ook ergens over mezelf gaat, maar dan over dingen uit mijn lange muziek leven. Muziek spelen, weet je, is een vreemde mysterieuze zaak. Ik zal dus ook wel op de een of andere manier, ook het karakter van de song zijn…   

Op internet lees je meerder dingen over het album. Je schrijft zelf dat “Wishbone”: 1) een soundtrack is over dansen en seks – 2) een zelfportret is. Graag je reactie!

“Een soundtrack over dansen en seks”?
Dat klopt, dat zijn woorden, van toen ik met het album begon. Toen er iemand aan me vroeg, hoe de sound zou moeten zijn (van het nieuwe album”) antwoordde ik: “it should sound like dancing and fucking!” (gelach van iedereen!)

“Een zelfportret”?
Ik denk dat het een statement is over mijn relatie met schoonheid, poëzie en muziek… De songs zijn vaak gebaseerd op poëzie, op dingen die ik onderweg tegen kom, op ervaringen. Dingen die iedereen ook ervaart. Ik leid als muzikant een mooi, maar vreemd leven. Het is mijn visie over schoonheid, een visie die ik echter niet kan veranderen…
Eenmaal op het podium, als ik de songs breng, verplaats ik me in de songs en dan ben ik een heel gelukkig iemand. “I’m a lucky one…” In muziek ben ik verloren, de muziek neemt me mee… Ik zou iedere dag willen musiceren.

Mijn laatste album is geen gewoon, conventioneel album. Je hebt inderdaad meer tijd nodig om “er in te komen”. Ik denk dat blues muziek een soort van landschap is, dat door anderen geschapen wordt. Mijn album is anders, omdat ik nooit als een traditionalist wil klinken. Wij muzikanten, wij produceren dingen die nooit hetzelfde zijn. Toen ik jonger was, was ik zo al, wanneer ik naar blues luisterde. Als ik songs schrijf, wil ik altijd exploreren. Als blues liefhebbers naar mijn muziek luisteren, hoor ik wel eens de opmerking, ik hoor geen Muddy Waters, geen shuffles…    

Wordt het album samengevat in de geweldige song “The ballad of Wishbone”? Gaat het hier over jou / over ons, iedereen?

Klopt, ik vind het zelf ook een geweldig nummer. Ik schreef de tekst van het nummer. Ergens gaat het nummer over mezelf.

Over ons, iedereen?
Teksten en poëzie zijn abstract. Nogmaals, ik schreef de song, dus ergens vooral over mezelf.

Men zegt dat Paul Reddick een zwervende muzikant is, met maar weinig tijd voor gevoelens. Graag je reactie!

Ja, zoals de meeste muzikanten, reizigers… Songs zijn verhalen.

Ben je al met je reisboek begonnen (“The Travels of Wishbone”?) en wat wil je ons vertellen?

Ja ik schrijf een boek over het karakter “wishbone” en wat er daar rond gebeurt. Ik ben iemand die gewoon graag schrijft.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Ik ben bezig met de opnamen van een nieuw album, met nieuwe nummers. Net voor deze Europese tour, hebben we nog zo’n tien dagen in de studio aan het album gewerkt. We hebben 10 à 12 nieuwe songs. Als we terug thuis zijn, wil ik het album afmaken.

Verder maak ik me ook ongerust over de toekomst van de blues. Als ik in Canada ben, zie ik dat de jeugd alleen maar wil uitgaan en dansen. Ze interesseren zich niet meer in blues muziek. Het is belangrijk dat er ook  jonge mensen zijn die songs willen schrijven. Je moet geen traditionele schrijver of muzikant zijn. Vanuit de blues kan je gerust naar andere stijlen overgaan. Ik promoot en sponsor in Canada het songwriting en competities. Ik moedig mensen aan om te schrijven. Ik vind dit heel belangrijk! “Keeping it all alive…”

(Paul Reddick komt nu helemaal op dreef en snelheid – te snel, om hier alles in detail uit te schrijven - en filosofeert nog ruime tijd verder over zijn idolen, songwriting en zijn ideeën om e.e.a. te helpen oplossen, exploreren…)

Wat leer je over jezelf van je muziek?

Dat ik van muziek hou! Musiceren is voor mij géén job.

Gelijk welke kunst - poëzie of schilderkunst, dat maakt allemaal niets uit - maakt dingen duidelijk, verklaart zaken. Kust zorgt voor inspiratie, zekerheid.

IK heb van muziek geleerd, dat ik moet blijven vertrouwen in de mogelijkheden van dingen.    

Voorlaatste vraag: als je kon herbeginnen en je wist wat je nu weet, zou je dan herbeginnen?

Dan zou ik nog vroeger begonnen zijn.

Ik was twaalf toen ik naar blues muziek luisterde. Muddy Waters, Robert Johnson… dat was toen “heavy stuff” voor mij!
Ik wou beginnen, maar ik was me bewust van de moeilijkheden om te beginnen. Ik wist niet hoe ik moest beginnen…
Ik was twintig toen ik eindelijk als muzikant begon. Ik zou vroeger stoppen met studeren en er volledig voor gaan…  

Hoe wil je later herinnerd worden?

(Ik hoop dat mijn kinderen iets aardigs zullen vertellen als ik sterf!)

Als iemand die van muziek en mooie dingen hield…
(“But, I don’t care!...”)

Paul Reddick, bedankt voor dit gesprek en bedankt voor de geweldige show!

Eric Schuurmans

meer foto's